Firmy leasingowe oferując konsumentom leasing, stosują cztery rodzaje umów. Pierwszym jest umowa leasingu, na podstawie której klient zyskuje prawo własności z chwilą zapłaty ostatniej raty leasingowej. Przejście własności jest automatyczne. W trakcie trwania umowy konsument musi spłacić w ratach koszt zakupu przedmiotu.
Drugi rodzaj umowy leasingu konsumenckiego zawiera zapis o tym, że po zapłaceniu ostatniej raty korzystający musi kupić przedmiot umowy. Cena jest określona w umowie. Suma rat leasingowych i kwota wykupu są wyższe, niż koszt zakupu przedmiotu przez firmę leasingową. Przejście prawa własności klienta nie następuje automatycznie, jak w pierwszym przypadku, lecz po zawarciu osobnej umowy sprzedaży.
Niektóre umowy leasingu przewidują, że korzystający ma możliwość kupienia przedmiotu umowy po zakończeniu jej trwania. Cena jest określona w umowie. Klient sam podejmuje decyzję o tym, czy kupi przedmiot leasingu. Firma leasingowa nie może tego od niego żądać. Poziom ceny wykupu może odbiegać od wartości rynkowej. Jej wysokość zależy od okresu umowy, opłat wstępnych i rat leasingowych.
Ostatnim rodzajem jest umowa nieprzewidująca możliwości kupna przedmiotu leasingu przez konsumenta. Klient nie ma opcji nabycia, dlatego po zakończeniu okresu umowy musi zwrócić przedmiot firmie leasingowej. W odniesieniu do takiej umowy stosuje się przepisy prawa cywilnego i podatkowego, które dotyczą najmu.

Główne koszty leasingu obejmują raty kapitałowe, które zsumowane są równe cenie przedmiotu oraz raty odsetkowe, które są dochodem firmy leasingowej. Odsetki mogą zostać ustalone z zastosowaniem stałej, albo zmiennej stopy procentowej. Przed podjęciem ostatecznej decyzji, warto oszacować koszt leasingu. Należy wziąć pod uwagę nie tylko wysokość rat, ale także koszty dodatkowe.
Dodatkowe koszty są związane z zawarciem umowy i czynnikami wpływającymi na wysokość miesięcznych opłat. Należą do nich kwota wykupu, wysokość opłat wstępnych, okres leasingu i sposób rozłożenia opłat w czasie.
Obliczając koszty związane z leasingiem należy wziąć pod uwagę możliwość skorzystania z dodatkowych usług. W przypadku leasingu samochodowego firma oferuje korzystne ubezpieczenie, serwis i inne udogodnienia, które niosą za sobą pewne koszty. Przed zdecydowaniem się na zawarcie dodatkowej umowy ubezpieczenia, warto sprawdzić, czy wysokość składek wynegocjowanych przez firmę leasingową jest niższa od kosztów ubezpieczenia wybranego samodzielnie.
Dodatkowe koszty leasingu konsumenckiego dotyczą również wystawiania zaświadczeń i kopii dokumentów, windykacji, rejestracji samochodu, wyceny przedmiotu leasingu, zmiany harmonogramu opłat, terminów płatności i waluty umowy leasingu. Konsument zapłaci również za rozwiązanie umowy przed terminem, albo wydłużenie jej oraz za zmianę swoich danych. Rodzaje usług i wysokość opłat za nie, są ustalane indywidualnie przez firmy leasingowe, dlatego warto wziąć je pod uwagę przy wyborze leasingodawcy.

Przed zawarciem umowy o leasing konsumencki, warto zapoznać się z konsekwencjami podatkowymi, które są z nim związane. Jeśli leasingobiorca nie prowadzi firmy, to transakcja nie prowadzi do żadnych skutków podatkowych. Nie jest narażony na dodatkowe zobowiązania podatkowe.
Konsument nie czerpie żadnych korzyści podatkowych. Nie może odliczyć podatku VAT, ani zaliczyć rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów. Nie może także wykonywać odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu. Leasing konsumencki jest neutralny w stosunku do przepisów podatkowych, podobnie jak kredyt bankowy.
Cel leasingu to oddanie rzeczy w użytkowanie, dlatego przez prawo podatkowe jest traktowany jako świadczenie usług. Konsument opłaca miesięczne raty leasingowe, do których został doliczony podatek VAT. Nie ma konieczności zapłaty tego podatku z góry, jak w przypadku leasingu dla przedsiębiorców. Podatek VAT jest naliczany nie tylko od rat kapitałowych, ale również od odsetek, co zwiększa koszt leasingu.

Leasing konsumencki i sprzedaż ratalna – co lepsze?

Podstawowa różnica między leasingiem konsumenckim a sprzedażą ratalną dotyczy zakresu przedmiotowego. Przedmiotem leasingu mogą być zarówno ruchomości, jak i nieruchomości, a także pewne prawa i inne wartości niematerialne. Sprzedaż ratalna dotyczy natomiast wyłączne rzeczy ruchomych.
Leasingobiorca może nabyć własność po zakończeniu okresu umowy. W przypadku sprzedaży ratalnej konsument automatycznie staje się właścicielem po zapłaceniu wszystkich rat. W razie opóźnień w płaceniu rat leasingowych firma może odebrać przedmiot leasingu i zażądać zapłaty całości niespłaconych rat. Windykacja należności w przypadku sprzedaży ratalnej wygląda podobnie.
Firmy leasingowe oferują możliwość skorzystania z usług dodatkowych, między innymi z rejestracji samochodu, albo pakietu serwisowego. W przypadku sprzedaży ratalnej nie ma takiej możliwości.
Sprzedaż ratalna jest lepsza od leasingu konsumenckiego tylko pod jednym względem. Sprzedawca ma obowiązek przedstawić całkowity koszt kredytu i rzeczywistą roczną stopę oprocentowania. Informacje o kosztach finansowania zawarte w umowie leasingowej nie są już tak precyzyjne, bo prawo tego nie wymaga.

Umowa o kredyt konsumencki jest dokumentem, na mocy którego bank lub inna firma udziela kredytu. Produkt jest oferowany osobom, które potrzebują pieniędzy na sfinansowanie prywatnych przedsięwzięć, niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Umowa o leasing konsumencki dotyczy natomiast sytuacji, w której firma leasingowa kupuje przedmiot pożądany przez klienta i oddaje mu go w użytkowanie za opłatą. W obu przypadkach konsument musi płacić raty o określonej wysokości wraz z odsetkami, które są zyskiem banku lub firmy. Różnica polega na tym, że w przypadku kredytu konsumenckiego, zakupu dokonuje się samodzielnie, zyskując prawo własności.
Firmy leasingowe decydując o udzieleniu finansowania stosują mniej surowe zasady, dlatego w przeciwieństwie do kredytu konsumenckiego, leasing jest bardziej dostępny. Różnice dotyczą również całkowitego kosztu leasingu i kredytu konsumenckiego. Jeśli leasing dotyczy samochodu, firma jest w stanie przedstawić ofertę ubezpieczenia auta na korzystniejszych warunkach oraz wynegocjować rabat w salonie samochodowym. Kredyt bankowy nie daje takich możliwości.
Procedura leasingu konsumenckiego jest prostsza i przebiega szybciej. Procedura udzielania kredytu wymaga więcej formalności i dokumentów, dlatego jej przebieg jest znacznie dłuższy. Okres umowy leasingu trwa od 2 do 5 lat. Czas obowiązywania umowy kredytowej wynosi co najmniej kilka lat.

Leasing konsumencki jest produktem finansowym oferowanym osobom, które nie prowadzą działalności gospodarczej. Polega na finansowaniu używania rzeczy i może prowadzić do jej zakupu. Opiera się na umowie zawartej z firmą leasingową, która zobowiązuje się do kupna określonej rzeczy i oddania jej w użytkowanie.
Osoba korzystająca z rzeczy musi wpłacać określone kwoty na rachunek firmy leasingowej. Są to opłaty za użytkowanie. Ich suma jest zwykle nieco wyższa od ceny kupna. Warto wiedzieć, że korzystający z przedmiotu musi płacić dwa rodzaje rat, a mianowicie kapitałowe i odsetkowe. Pierwsze są zaliczane na poczet wartości przedmiotu leasingu. Klient firmy leasingowej spłaca nie tylko równowartość ceny kupna. Ma również obowiązek uiszczenia rat odsetkowych, które składają się na zysk leasingodawcy.
Podczas korzystania z rzeczy nie nabywa się własności przedmiotu leasingu. Pozostaje własnością firmy leasingowej. W zależności od ustaleń stron umowy, własność przechodzi na korzystającego po zakończeniu umowy i zapłaceniu ustalonej ceny. Niekiedy nie jest to obowiązkowe, co daje klientowi swobodę w podjęciu decyzji. Leasing konsumencki obejmuje rzeczy nowo nabyte przez firmę leasingową lub rzeczy, które są już jej własnością przez pewien czas.

Leasing finansowy, podobnie jak operacyjny jest oparty na umowie zawartej na określony czas, a przedsiębiorca płaci raty, których suma nie jest niższa od ceny nabycia przedmiotu leasingu. Niemniej w przypadku leasingu operacyjnego jest wymagany minimalny okres trwania umowy, więc swoboda stron jest nieco ograniczona.
Istotną różnicą między dwoma rodzajami leasingu jest prawo do wykonywania odpisów amortyzacyjnych. W przypadku leasingu finansowego, leasingobiorca wykonuje odpisy amortyzacyjne, a rzecz, z której korzysta znajduje się w jego rejestrze środków. Przedmiot leasingu należy w świetle prawa do majątku leasingobiorcy, choć nie jest on jego właścicielem. Dopiero po zakończeniu okresu umowy otrzymuje pełne prawo własności. W przypadku leasingu operacyjnego, odpisy amortyzacyjne są wykonywane przez firmę leasingową. Przedmiot należy do jej majątku, dlatego leasingobiorca chcąc stać się jego właścicielem, musi wykupić rzecz po zakończeniu trwania umowy.

Dokonując wyboru między leasingiem operacyjnym i finansowym, trzeba wziąć pod uwagę przepisy podatkowe. Jeśli leasingobiorcy zależy na wykazaniu wyższych kosztów podatkowych w roku, korzystną formą jest leasing operacyjny. Gdy jego zyski są małe, albo ponosi straty, powinien wybrać leasing finansowy. W ten sposób otrzyma możliwość uwzględnienia kosztów podatkowych w kolejnych latach, kiedy jego dochody wzrosną.
Leasing finansowy jest rzadziej wybieraną formą finansowania, bo trzeba zapłacić podatek VAT z góry, po wydaniu rzeczy przez firmę leasingową. Podatek widnieje na fakturze dostawy i można odliczyć go od podatku z tytułu transakcji przeprowadzonych w bieżącym lub kolejnym miesiącu. Jeśli będzie od niego wyższy, leasingobiorca otrzyma zwrot z urzędu skarbowego. Z tej perspektywy leasing finansowy jest bardziej opłacalny. Poza tym, niektóre środki trwałe będące przedmiotem leasingu finansowego, spełniające kryteria towarów używanych są zwolnione z podatku VAT. Przykładem jest nieruchomość, której budowa została zakończona co najmniej 5 lat temu.
Zanim podejmie się ostateczną decyzję, należy uwzględnić też prawo do odpisów amortyzacyjnych. Leasing finansowy przyznaje je leasingobiorcy. Rzecz od początku należy do majątku korzystającego, przez co nie ma konieczności wykupu, tak jak w przypadku leasingu operacyjnego.

Leasing operacyjny jest często wykorzystywaną formą finansowania. Opiera się na umowie zawartej przez firmę leasingową i zainteresowanego konsumenta lub przedsiębiorcę. Charakteryzuje się tym, że strony umowy nie mogą dowolnie ustalić okresu jej trwania. Muszą uwzględnić pewne ograniczenia prawne. Jeżeli przedmiotem leasingu jest nieruchomość, umowa musi zostać zawarta co najmniej na 10 lat. W innych przypadkach czas jej trwania powinien wynosić co najmniej 40% czasu amortyzacji wyznaczonego przepisami prawa.
Podobnie jak w przypadku leasingu finansowego, suma miesięcznych opłat nie może być mniejsza niż cena kupna przedmiotu. Odpisy amortyzacyjne są wykonywane tylko przez firmę leasingową. Osoba korzystająca z leasingu może uwzględnić całą ratę leasingową jako koszt uzyskania przychodów.
Po zakończeniu umowy leasingobiorca może wykupić rzecz, z której korzystał. Cena wykupu jest zależna od stawki amortyzacji określonej dla danej rzeczy i długości okresu leasingu. Amortyzacja polega na zmniejszeniu się wartości przedmiotu spowodowanym użytkowaniem lub starzeniem się.

Leasing finansowy, zwany także kapitałowym, polega na oddaniu rzeczy w użytkowanie, w zamian za zapłatę w postaci rat leasingowych. Charakteryzuje się tym, że umowa jest zawierana na określony czas. Strony mogą dowolnie wybrać termin, ponieważ nie ograniczają ich przepisy prawne. Wraz z końcem trwania umowy przedmiot leasingu staje się własnością korzystającego.
Charakter leasingu finansowego najpełniej wyrażają cechy związane z zagadnieniami podatkowymi. Każda rata płacona przez korzystającego składa się z dwóch elementów – części kapitałowej i odsetkowej. Pierwsza jest spłatą przedmiotu leasingu, zaś druga stanowi zysk firmy leasingowej. Łączna wartość rat leasingowych nie może być niższa niż cena kupna przedmiotu leasingu. Odpisy amortyzacyjne w okresie trwania umowy mogą być wykonywane tylko przez leasingobiorcę. Przedsiębiorca, który korzysta z leasingu finansowego może potraktować odsetki i odpisy amortyzacyjne jako koszty uzyskania przychodu.