Firmy leasingowe oferując konsumentom leasing, stosują cztery rodzaje umów. Pierwszym jest umowa leasingu, na podstawie której klient zyskuje prawo własności z chwilą zapłaty ostatniej raty leasingowej. Przejście własności jest automatyczne. W trakcie trwania umowy konsument musi spłacić w ratach koszt zakupu przedmiotu.
Drugi rodzaj umowy leasingu konsumenckiego zawiera zapis o tym, że po zapłaceniu ostatniej raty korzystający musi kupić przedmiot umowy. Cena jest określona w umowie. Suma rat leasingowych i kwota wykupu są wyższe, niż koszt zakupu przedmiotu przez firmę leasingową. Przejście prawa własności klienta nie następuje automatycznie, jak w pierwszym przypadku, lecz po zawarciu osobnej umowy sprzedaży.
Niektóre umowy leasingu przewidują, że korzystający ma możliwość kupienia przedmiotu umowy po zakończeniu jej trwania. Cena jest określona w umowie. Klient sam podejmuje decyzję o tym, czy kupi przedmiot leasingu. Firma leasingowa nie może tego od niego żądać. Poziom ceny wykupu może odbiegać od wartości rynkowej. Jej wysokość zależy od okresu umowy, opłat wstępnych i rat leasingowych.
Ostatnim rodzajem jest umowa nieprzewidująca możliwości kupna przedmiotu leasingu przez konsumenta. Klient nie ma opcji nabycia, dlatego po zakończeniu okresu umowy musi zwrócić przedmiot firmie leasingowej. W odniesieniu do takiej umowy stosuje się przepisy prawa cywilnego i podatkowego, które dotyczą najmu.